"Navigare necesse est, vivere non est necesse", czyli pracujesz na ladzie wypoczywaj na wodzie.

Prawdą jest, że się nigdy nie poddawałem. Prawdą jest, że zawsze walczę. I wszystko dobrze. Zazwyczaj efekt tego jest pozytywny. Zadano mi jednak ostanio pytanie - "Jak leci i co u mnie się dzieje?" Szybko opisałem ostanie wydarzenia. Oprócz sfery emocjonalnej, również te dotyczące doczesności. Mocno jednak ograniczyłem wypowiedź o uczucicach. Osoba, która zadała w/w pytanie stwierdziła - "I pewnie sobie myślisz - po chuj to wszystko?" Tak właśnie sobie myślę. Nigdy nie chłonąłem wiedzy pilnie. Nigdy nie miałem rewelacyjnych not. Nigdy mi się nie chciało. W efekcie jednak wcale nie jest źle (rzekłbym nawet, że jest b. dobrze), jeśli brać pod uwagę relację zaangażowania w swoją edukację, a to gdzie teraz jestem i gdzie wkrótce będę. Jednakże dążenie do miejsca gdzie jestem obliczone zawsze było na zapewnienie godnego życia tym, którzy żyć będą ze mną. Ja sam nie potrzebuję wiele. Przed Pepe nie wiedziałem, że będę tu gdzie jestem. Była Pepe, wiązałem z nią przyszłość, chciałem jak najlepiej. 

Pozostałe elementy doczesności też są. Jest raczej lepiej niż gorzej. Tyle, że to ciągle jebana doczesność. Zamieniłbym to wszystko wiadomo na co. Na Pepe. Bez zastanowienia. Na razie własną pięścią chce mi się zajebać. Z każdym dniem bardziej. Można moje życie raczej uznać za fartowne, a nie pechowe. Jeśli bowiem spojrzeć na wszystko z drugiej strony, to okazuje się, że jest ok. Te wypadki - nigdy nic mi się nie stało; pobyt w szpitalu - wyszedłem, a było wtedy na ulicy blisko odwalenia kity (skurwiel pomylił się o centymetr); dalej można wymieniać, ale najważeniejsze jest, że zawsze jakoś się to kończyło. Zawsze lepiej niż mogłoby się zakończyć. Można w takim razie uznać, że mam farta. Dlaczego jednak jest on wyłączony, gdy dotyczy Pepe? Ostatnie tygodnie jakby bardzo się angażowałem w codzienne obowiązki i dzięki temu temat Pepe nie katował mnie od rana do wieczora. Nadchodzi jednak taki specjalny czas w roku. Czas roliczeń, przemyśleń i analiz. I nie wiem co mam ze sobą zrobić. Bilans mi się nie zgadza. Bardzo nie zgadza. I tęsknię do niej bardzo. Żyć bez niej nie mogę. I nic innego nie pozostaje niż wieczorem dać w trąbę. Zły dzień mam dzisiaj.

Znowu coś się odzywa w klatce piersiowej. Nie podoba mi się to. Się zawałem kiedyś skończy całe to gówno.

Zawsze obgryzałem paznokcie. Do krwi. Już nie obgryzam. Nie wiem dlaczego. Nie piję jak kiedyś. Nie piję tyle co wcześniej. Nie jestem w stanie pogodzić chlania z obowiązkami. Trzeba było wybrać. Palę dwa razy więcej niż kiedyś, niż wcześniej. Wiem dlaczego. Walczę sobie. Nie w tym kierunku, w którym bym chciał. Tamte szańce są już oddane. Mój blitzkrieg się nie powiódl. Na innych frontach jestem aktywny. Jednakże, po chuj to wszystko? Z kim to wszystko dzielić? Mam zapłacony wyjazd do Laponii. Chciałem jechać z Nią. Nie jadę. Nie dostanę urlopu. Wykombinowałbym coś, gdybym miał z kim jechać. A tak, to ja to pierdolę. Kiedyś wydawało mi się, że jestem samowystarczalny i nikogo mi nie potrzeba. Wpadła w moje życie Pepe i przedefiniowała moje teorie. Potem wypadła. Ja zostałem ze zmienionymi definicjami. Ratuje mnie, że wstanę za sześć godzin i nieprzytomny rozpocznę dzień i nieprzytomny skończę. I może raz albo dwa przemknie mi przez głowę owa dama. Przemknie chwilowo. Na tyle będzie wolnych chwil. I bardzo bym chciał, żeby ktoś w końcu wybił mi ją z głowy. Nie wychodzi. Zamęczam się. To już kurwa zaczyna iść w lata. Zawsze podejrzewałem u siebie chorobę psychiczną, ale nie wiedziałem, że tak się objawi. Za ś.p. J.K. - "Lecz jakże trudno jest polować samotnikom". 

Tak z wieczora, a może z rana (bo przecież już po północy) zagotowałem się. Ciśnienie pod dwieście, puls pod 150. Bliskie osoby potrafią wyprowadzić z równowagi bardzo sprawnie. I to nie Pepe sprawka tym razem. Znów usłyszałem, że nie można na mnie liczyć. Jak zwykle było to obliczone na wkurwienie mnie. Na 0600 mam budzik, przy tej adrenalinie nie zasnę. Z tego też powodu walę rudą wódę na myszach. Dla zdrowotności, żeby łatwiej zasnąć. Bo w dupie się ma to, że jestem wykończony. "Bo może choroba mnie nęka" - tak usłyszałem. Ja na to, a może kurwa sobie przypominasz, że to ja lądowałem na EKG. Otrzymałem argument nie do kurwa wyjebania = Bo masz taki życiorys. Równie dobrze można powiedzieć - "Bo jutro jest wtorek". Co ma kurwa pierdolony piernik do jebanego wiatraka? Prócz mąki oczywiście.

Dalej się zapierdala. Cykl dobowy jest następujący - 0600-0000 i 0000-0600. I czas sobie tak biegnie. I plus tego jeden jest. Nie ma czasu w ciągu dnia na kretyńskie myśli o Pepe. A wieczorem jestem tak spierdolony i mam jeszcze tyle do zrobienia, że nie jestem w stanie myśleć n torowo, gdzie n to kolejne liczby naturalne. Wkurwia mnie sytuacjia, gdy osoba A ma za sobą dwunasto godzinny dzień pracy, a osoba B wychodzi do roboty ok. 0900-1000 i wraca po osobie A piętnaście miut później. I kurwa zaczyna się pierdolona licytacja. Osoba A ma jeszcze do zrobienia priorytetową sprawę dotyczącą członka rodziny i musi się kurwa udać w miasto, aby coś dostarczyć. W takiej sytuacji osoba B jeszcze kurwa ma pretensje, że się jej nie wyręcza. Osoba A, która miała dość dyskusji, zgodziła się wyręczyć osobę B dla świętego spokoju. Jako powiedziała, tak zrobiła. Stracila na to kolejne 45 minut, ale zrobiła. Osoba A wróciła ok 1,5h po nieprzyjemnej wymianie zdań.. I co kurwa widzi? Widzi jak osoba B leży w szlafroku na kanapie, popija piwo i ogląda telewizję. Krew zalała osobę A, jednak nic nie powiedziała i ruszyła do deski do prasowania, aby wkrótce po ukończeniu tej czynności zacząć przygotowywać się do kolejnego dnia. Taka sytuacja naprawdę potrafi podnieść pierdolone ciśnienie.

Byłem uprzejmy się zapierdolić. Nie było wyjścia. I tak sobie kombinuję, że im więcej ludzi ze mną się zadaje, tym więcej piję. Tak się akurat składa, że w tym kraju, jak już kogoś lubisz, to konieczne staje się picie. I ja lubię ten kraj. Promyczej też pił. Tyle ile potrzeba. W sam raz. A tera piję bez Promyczka. Tyle ile niepotrzeba. Się tak złożyło. I kiedyś pewnie Promyczku nasze drogi znowu się skrzyżują. Wtedy nie będę miał pojedynczych siwych, a Ty Promyczku pewnie dalej będziej Oko. Dla mnie z pewnością Oko. Sylwetkę będę miał typowo urzędniczą - cienkie nóżki i własny stół. I dalej będę dawał ognia i dalej będę chłopcem. Jako i teraz jestem. 

Kac był. Kaca już nie ma. Poranna godzinka na korcie. Powrót, sprzątanie, pranie. Kurwa jaki jestem samodzielny. Zaraz druga tura prania pójdzie. I nie mam co ze sobą zrobić. Bo ja kurwa proszę państwa jestem na zakręcie. Kurewsko długi zakręt się okazał to być.

Aż mi się nie chce rozebrać z ubrania roboczego. Jedynie wisior podszyjny wyjebałem w pizdu. Zapas piwa mi się kończy. To dobrze, bowiem oznacza to nadejście czasu właściwego na mocnego drinka. Takiego jak lubię. Mniam. I czerwonego do tego zajaram. Podwójna przyjemność. Najebię się szybko i konkretnie. Od pięciu dni żyję na dwóch kabanosach z bułką na dzień. Dlatego estymuję konkretne najebanie się. Wóda opór, szlugów opór, wszystkiego opór.

"Śpiewam dziś tej jedynej i tej jednej dziś gram.

Jej tatuaż na piersi wykłuty mam.

Śpią koledzy i morze zmęczone już śpi

A ja śpiewam tej jednej co tak bliska mi"

Odroczona. Jechałem jak debil. Presja czasu. Pan mecenas siedzący obok miał zielono-biały kolor twarzy i kurczowo trzymał się uchwytu pod sufitem. Rozumiał jednak sytuację i siedział cicho. Na ostatnich 40 kilometrach piszczałem na prawie każdym zakręcie. Wszystkie zakręty ścięte. Pobocza moje. Aż dziwne, że nie wyleciałem z drogi. Dobra bryka, się okazało. Nie wiedziałem, że można tę drogę pokonać poniżej 2.15. Pewnie prawie każdy wie jak wyglądają drogi na Pojezierzu. Spóźniłem się 2 minuty. Mandatów brak. Dziwne. Wszystko cacy. Pierdolony Wysoki Sąd poinformował mnie, że sekretariat zrobił błąd i nie wezwał właściwego świadka. Krew mnie kurwa zalała. Gdybym to ja zrobił błąd, to Pierdolony Wysoki Sąd z Jaśnie Pierdolonym Panem Prokuratorem, mogliby wystawić nakaz aresztowania. Skoro jednak kurwa błąd zrobił sekretariat, to po 5 minutach rozprawy, mogłem znowu usiąść za fajerą i pierdolnąć kolejnych ok. 240 km. Kurwa jego mać zajebiście. Nawet najebać mi się nie chce. A gdyby nawet tak by się zdarzyło, że zapragnę tego stanu, to nie mogę. Nie mogę, gdyż muszę wstać o 0600 i jak zwykle wlączyć komputer, sprawdzić na świeżo co mam do zrobienia, po czym jak zwykle zejść na dół pod prysznic, ogolić się, wyprasować kolejną jebaną koszulę, opierdolić śniadanie, zawiązać krawat i ruszyć w bój. Poza tym nawet gdybym się napierdolił, to i tak potrafię wstać i ruszyć. Nie mam jednak ochoty się dzisiaj zniszczyć, choć nie jest wykluczone, że nie stanie się tak podczas weekendu. Powoli zyskuję umiejętność wyspania się w sześć godzin. Na tyle się wysypiam, że jestem w stanie być na stand by'u przez osiemnaście brakujących do pełnej doby godzin. Podobno Napoleon i Leonardo potrafili sypiać dużo krócej. Postaram się w takim razie jeszcze skrócić czas wypoczynku. Levanter z jednej ksiązki Kosińskiego też krótko sypial. Trzeba przyznać, że nie pierdolę się w tańcu i czas mam wypełniony po brzegi. Jest tak jak Pepe nie chciała. Tak nie musiało być. Jesteś maszyną - tak mi powiedział ktoś kto kiedyś siedział ze mną w ławce. Przestałem obgryzać paznokcie. Stary koń, a dopiero teraz się udało przestać. Nawet nie wiem jak to się stało. Kłopotów nie ubyło, stresu wcale mniej nie jest, a jakoś się zdarzyło. Jest tak jak Pepe chciała. Do pełnego wypasu jeszcze trochę brakuje, ale zaczyna być nieźle. Się zapierdala. 

Dzwonił do mnie jakiś facet dzisiaj. Mówi - Numer do Pana mam od takiej to a takiej osoby. Na którą możemy się umówić? Na przed szóstą? Moja odpowiedź nie była chyba zbyt wstrzelona.  gdyż brzmiała - Niestety, tak się akurat składa, że najwcześcniej o dziewiątej, bo wtedy kończę obowiązki. Kurwa, aż mi się przykro zrobiło, że przed osiemnastą jestem zawsze w pizdu. A potem często też. Jutro rozprawa. Się okaże.