"Navigare necesse est, vivere non est necesse", czyli pracujesz na ladzie wypoczywaj na wodzie.

Sto trzydzieści koni na tylnych łapach. Sześć garów. Tysiąc kilo wagi. Bez dachu. W głośnikach szanty. Albo AC/DC. Do tego męski uniform wizytowy i powiewający sobie krawat. Trzeba mieć styl. Pan kerownik zamieszania. Hehe. Full dresiarstwo i lans. Co mi tam jednak? Się żyje raz. Nonkonformizm jest w cenie. Przynajmniej w moim cenniku. Ze świateł odchodzę pierwszy. A wszystko z piosenką na ustach. I nie ma takiej dupy, która by się nie obejrzała. Wiadomo, że żadna nie zwraca uwagi na status majątkowy. Tylko kurwa jakoś tak bywa, że im lepiej skrojony i lepszy gatunkowo garnitur w parze z dobrą bryką, to jakoś się częściej oglądają. A ja na to: „gaz do dechy i wypuszczam czad…”. Chuja się bowiem za taką obejrzę. Jestem i już mnie nie ma. Jak królik z kapelusza. Się tańczy, się żegluje, się nadużywa alkoholu i tytoniu.  I się pierdoli wszystko wokół. Nic nie ma znaczenie wobec miliardów lat ziemi.

Być może skończę na Dworcu Centralnym. Nie mogę tego wykluczyć. Niczego nie można wykluczać. Przynajmniej w moim przypadku. Liczy się bowiem człowiek, nie branża. A branża transportowa jest bardzo istotna. Za to będzie z przytupem. Z samej góry na sam dół. Po prostu spektakularnie. A tak na poważnie, to nie można niczego być pewnym. Dlatego życie jest tak zajebiste. Wczoraj było na wszystko, a jutro nie ma na chleb. Dzisiaj jesteś dyrektorem. Po trzech miesiącach ustawowego wypowiedzenia myjesz szyby na skrzyżowaniu. Ręce jednak nigdy nie mają prawa być podniesione. Taka czynność nie istnieje. Bój nigdy nie jest to mój ostatni. J I nie głupiej cipie jest tych kilka zdań. I tak jest i tak ma być i tak zawsze już będzie. Czego wszystkim z okazji Dnia Dziecka życzę.

Oczywiście jestem arcyidiotą. Każdego dnia się bardziej w tym utwierdzam. Mimo, że wcześniej już byłem wystarczająco w tym utwierdzony. Niedawno usłyszałem najpiękniejszy komplement jaki kobieta może bmpowi powiedzieć – Ty bmp, jesteś naprawdę pierdolnięty. Naprawdę było mocno zaakcentowane. Co ja na to? Ja na to – dziękuję. I pomyślałem sobie, że nie ma dysonansu między wrażeniami odbieranymi przez otoczenie a tym jak się zachowuję. Znaczy, że sukces. Obraz nie jest zafałszowany. Znaczy, że jestem kurewsko prawdziwy. Mój szef także doskonale zdaje sobie sprawę jaki jestem. Ani jedna informacja o mnie nie została przed nim zatajona. Mimo tego, notowania stale mi rosną. Jak coś robić to dobrze. Jak pić, to profesjonalnie. Jak dokazywać, to po bandzie. Jak w robocie, to też pro. Z moich obserwacji jednak wynika, że nie jestem jeszcze degeneratem. Chwilowo mi się tak wydawało. Zły punkt odniesienia brałem. Benchmarking ma to do siebie, że się lubi spierdolić, gdy się chujowymi posłużyć założeniami. Się okazało, że założenia mi się spierdoliły. Na przestrzeni kilku ostatnich miesięcy miałem okazję zaobserwować kilka jednostek. Tzw. korporacyjne pedały, które patrzą na tytuł na wizytówce. Przez pryzmat bryki lubią człowieka ocenić i nazwę pracodawcy. Sposób w jaki korzystają z używek nie jest mi bliski. Myślałem, że przerobiłem zadania z zakresu używek we wszelkie strony i we wszystkich wariantach. Różnica między nami jest jednak taka, że są całkowicie zdegenerowani. Czego nie mogę jeszcze powiedzieć o sobie. Jeśli więc przyrównać do nich moją skromną osobę, to mój wynik jest bliski doskonałości. Oczywiście odniesienia można szukać po drugiej stronie i wtedy mój wynik jest trochę bardziej niż marny. I jeszcze jedno się okazało w nieodległym czasie. Zupełnie niezależna opinia. Kobiety jednej. Kobiety, która nie jest mną zainteresowana i ja nią nie jestem. Na tej podstawie sądzę, że stwierdzenie było obiektywne. Otóż naprzeciw stwierdzenia, że jestem nadętym sztywniakiem, zostało powiedziane coś zupełnie odwrotnego. Otóż, że podobno bez względu na sytuację i okoliczności jestem bardzo wyluzowany. Tak zaobserwowała. Heheheh. I to mnie się podobie. To co? Po 100 gram? Pod peto? Namówiłem się. Niech będzie pod mentolowe tym razem.

Załoga!!! Tak stoimy! Tak pijemy!!!

Mam sobie tylko jedną rzecz do zarzucenia. Tej jednej rzeczy żałuję bardzo. Do końca życia będę tego żałował. Chodzi o to, że jestem pizdą. Raz się zachowasz jak pizda i już nią do końca życia jesteś. Honor i duma to coś, czego nikt nie może nikomu odebrać. To coś, co można stracić tylko na własne życzenie. Nie myślałem wtedy o tym. Dzisiaj, gdy już jestem pizdą, dopiero sobie z tego zdaję sprawę. Szkoda, że tak późno. Honoru i dumy się wyzbyłem dla jakiejś głupiej cipy. Więcej sobie nie mam do zarzucenia. Zawsze byłem wobec innych fair. Zawsze mówiłem co myślę i nikogo nie zwodziłem. Tyle, że to więcej przy honorze i dumie, to jakieś zwykłe gówno jest. Nieodwracalnie spierdoliłem koncertowo.

Na urlopie byłem. Wróciłem w niedzielę. Ledwo już pamiętam, że byłem. Taki wpierdol dostałem przez te pięć dni. W poniedziałek przysypiałem w kąciku w konferencyjnej. Schowałem się w rogu i tylko głowa mi opadała. Mimo tego, niektórzy moi szefowie myślą, że dorwali gwiazdę. A ja sobie po prostu spokojnie zarabiam na kieliszek chleba. Chleb ten spożywam od piątku do niedzieli w cyklu ciągłym. Tak więc skoro dzisiaj jest piątek, to czas na ścisła dietę się przestawić. Wino białe, czterdziestoprocentowe. J

W weekendowe balety głupie dupy eliminuję automatycznie. Żadnych wysokich nominałów w portfelu. Wszystko rozmienione na drobnicę. Do tego jeansy i Robinsy. Na top jakas koszulka reklamówka. Jedną z moich ulubionych jest Beton Towarowy oraz PPPT (Płocki Park Przemysłowo Technologiczny). W sposób samoistny głupie dupy są wycięte. Same się wycinają. Strasznie mi tym imponują. Jednak jedna ostatnio chyba coś zaczęła kumać czaczę. W ogóle sobie jej nie przypominam. To musi być jakaś strasznie odległa sprawa. Maile do mnie pisze i twierdzi, że mnie zna. I nawet wymienia detale, które są mi znane. Za chuja jednak nie mogę sobie przypomnieć co i jak i dlaczego. I dlaczego nagle jest jakiś kontakt nie rozumiem. Kurwa, nie mam czasu. Powinienem właśnie siedzieć nad życiorysami. Kurewsko mi się dzisiaj nie chce. Zrobię to z rana. O 0600. „Ja tylko przesłuchiwać umiem”. I tu jest jedna z wielu cech, która u haerów mnie wkurwia. Nie dość, że nie mają pojęcia, o pożądanych cechach kandydatów, to jeszcze są uprzejmi się nie przygotowywać do rozmów. Cwele, które wyżej srają niż dupy mają, a nie wiedzą, że każda taka rozmowa jest super indywidualna. I dlatego, mimo, że mi się nie chce dzisiaj, to zrobię to skoro świt. Zanim zacznę przesłuchiwać. Oczywiście jest kilka standardów. To są jednak tylko ramy. Żeby kurwa nie było niedomówień – nie jestem haerem. Przebudowałem model wynagrodzeń. Przebudowuję struktury. W nocy wszystko w miksie mi się śni. W dzień w o tym miksie myślę. Knuję, planuję i wdrażam. Zmywarka wesoło właśnie sobie zapierdala, jako i pralka. Koszule muszą być czyste i kubki do herbaty również. Nawet pisząc te pierdoły, cały czas jestem myślami w aktualnym boju. I nic mi nie szkodzi. Próby wątrobowe w podręcznikowych przedziałach. Białe ciałka również. EKG – cacy z małą anomalią. Spirometr – idealny. OB – idealne. Prześwietlenie płuc – idealne. Lekko za wysoki cholesterol. Trudno, będę musiał częściej pić czerwone wino w miejsce białego czterdziesto procentowego. Skłonny jestem do poświęceń. Byle nie watykańskich. Tym co dwadzieścia jeden skończyli w ostatnim czasie – niech Wam życie lekkim będzie. Pierdolcie sytuację bieżącą, gdyż po burzy zawsze przychodzi spokój. Alles is up to you – tak mawiali starożytni Polanie.

„Więc jem i śpię, pies śledzi wszystkie moje ruchy.
Gdy piję, powiem czasem coś, on wtedy słucha.
I widzę w oknie, zamiast zimy, lampę, psa
I oficera, który pije tak jak ja!
Nic nie ma za tą ścianą z wielkich, ciemnych belek,
Nad stropem nazbyt niskim, by skorzystać z szelek!
Nic we mnie, prócz do świata żalu dziecięcego,
Tu nikt nie widzi, więc się wstydzić nie mam czego!” – naprułem się okazji niedzieli. Tylko psa nie mam. I mieć nie będę. Psy są na niższym szczeblu rozwoju. Nie potrafią otwierać puszek.

Moi koledzy mają już wydęte brzuchy. Ja mam ciągle taki sam, jak w szkole średniej. Moi koledzy mają już żony, ewentualnie narzeczone. Ja nie mam. Moi koledzy mają już dzieci, ewentualnie pracują nad tym intensywnie. Ja nie mam i nie pracuję nad tym. Moi koledzy mają już coraz rzadsze włosy. Ja mam ciągle takie same. Moi koledzy mają już coraz więcej siwych włosów. Ja mam ich ustabilizowaną liczbę na poziomie kilkunastu sztuk. Oczywiście też mam kilku kolegów, którzy wprawdzie mają wydęte brzuchy, siwe włosy lub ich brak. Natomiast o żonach, narzeczonych to mają już tylko raczej mgliste wspomnienie. Krzywdę sobie zrobiłem. Doprowadziłem się do stanu, który powoduje, że najlepiej jest mi w domu samemu ze sobą. Nie mogę sobie wyobrazić sytuacji, że w domu jest inaczej niż spokojnie i cicho. Ludzki głos słychać tylko wtedy, gdy odbieram telefon lub puszczam muzykę. Muszę przyznać, że tak jest mi dobrze. Prawdopodobnie nie jest to tak, jak być powinno. Na pewno nie tak, jak chciałem. Przyzwyczajenie jednak jest drugą naturą człowieka. To się przyzwyczaiłem. Wieczory mam dość spokojnie, o ile któremuś o mglistych wspomnieniach, wódki się nie zachce w jakimś barze. Jak się żadnemu nie zachce, to mogę sobie swobodnie robić jakąś niesamowicie ważną (gówno prawda) prezentację. To nie ja twierdzę, że ona jest tak wyjątkowo istotna. Na chuj te prezentacje? Przecież wewnątrz organizacji to tylko strata czasu. Nie dość, że ja marnuję czas na przygotowanie jej, to jeszcze potem marnuję czas widzów w konferencyjnej. A przecież mógłbym w trzydziestu zdaniach rzec co i jak i dlaczego. Uśmiechnięty jestem non-stop kolor i pogodzony ze światem. W dupie bowiem mam świat. W dupie mam wszystko. Obserwuję sobie szczurowisko i doskonale się bawię. Gierki organizacyjne są zaiste zajebiste. Organizacja jest macierzowa, więc łatwo o nakładanie się stanowisk i podleganie kilku różnym. Krótko mówiąc i w słowach mi bliskich – łatwo o burdel. Afera o to – kto do kogo raportuje i do kogo z czym ma się zwracać. Dalej mnie to bawi. Siedzę sobie, robię swoje. I nikt nie wie jak wiele ode mnie zależy, ile znaczy moje słowo. Nikt nie wie, gdyż nikt ma tego nie wiedzieć. Dzięki temu się różne chłopaki i dziewczyny podkładają. Inni dość protekcjonalnie mnie traktują. Ci też mają nie wiedzieć. Same kurwa ważniaki. I to też mnie bawi. Cały czas jestem rozbawiony. Myślę, że taki zrelaksowany i rozbawiony będę przez długi czas. Oczywiście pojęcie stresu nie jest mi obce, ale jakoś się nauczyłem stres olewać. I znowu albo jestem bardzo głupi albo wykształciłem bardzo pożądaną cechę. Stres to nie melancholia czy odczuwany czasem smutek. Stres to takie chujowe napięcie, którego ostatni raz doświadczyłem dobrych kilka miesięcy temu. A jutro z rana próby wątrobowe. Zobaczymy co mi się udało wykonać w tej kwestii. Jak wiadomo dawałem z siebie wszystko.

„Wiedzcie, że na żeglarza zawsze można liczyć. On stanie twardo w obliczu niebezpieczeństwa, broniąc tych, którzy zdani są na jego obronę. Żeglarz nigdy nie porzuci sprawy ani przyjaciół dla doraźnych korzyści.” Amen.