...

Istotnie, byłem zajęty organizmem krótszym o dwa centymetry. Organizmem ważącym piętnaście kilo mniej, a nie dziesięć jak wspomniałem wcześniej. Pomyliłem się. I wspomnieniem jestem już także ja. Dzisiaj dostałem wypowiedzenie. Zdymisjonowano mnie. Wypowiedziano umowę. Zerwano kontrakt. Wstrzymano obowiązujące zapisy porozumienia. Misja zakończona. Tyle eufemizmów dla zwykłego prostego zwrotu, który brzmi: kazano mi się odpierdolić. Jesteś zajebisty, ale ja tak nie chcę. Naprawdę ze mną jest coś nie tak. I dalej nie rozumiem co takiego jest we mnie, że nie pozwala mi to coś poukładać sobie życia osobistego. Przecież tak dobrze szło. Przecież było fajnie. Czasu miałem ile chciała. Numerów nie wycinałem. Byłem naprawdę dobry. Dobry w takim zwykłym znaczeniu. Jak rzadko kiedy. Olała to. Dusza wewnątrz mnie drze się. Krzyczy. Zwieram szeregi. Formuję szyk. Jutro jest pierwszy dzień z reszty mojego życia. I tylko zadaję sobie pytanie – ile razy jeszcze to powiem? Ile razy będę restartował? Zmęczony jestem. Jest mi trudno. Inaczej niż kiedyś. Rozumiem siebie i swoje emocje, więc umiem sobie z nimi poradzić. Jest mi jednak źle.

Przygody i problemy w szczególności towarzyszą mi, gdy jestem sam. Samotny w sensie. Jestem pewien, że kolejne „osiągnięcia” są przede mną. Buzia.