"Navigare necesse est, vivere non est necesse", czyli pracujesz na ladzie wypoczywaj na wodzie.

Pisałem o płonącym porcie? O płonących jachtach i czterdziestu węzłach wiatru w marinie? Naprawdę mi umknęło? Widocznie zapomniałem. Może to było przed odebraniem uprawnień? Może to było po ich odebraniu? Może nigdy im się nie udało odebrać uprawnień? Może to nigdy nie miało miejsca? Może już się zatarło? A może nie mieli racji? A może mam je znowu w swoich łapach? A może będę je miał? A może świat ich ode mnie nie oczekuje? A może to powinien być kiedyś jakiś rozdział czegoś? A może to wszystko tak pierdolić i wyjechać w te Bieszczady? Mimo wszystko: „kiedy w morskiej, chłodnej wodzie moczę dłonie, mam przeczucie, że to jeszcze nie jest koniec.” To co? Rozpoznanie bojem rekomenduję. Ach, jakże bym sobie życzył gładszego umysłu. Really.

Dopiero wtorek. Mam już dość. Nie o tym miało być. Nie ma być też o kurczącej się populacji koszul ze względu na pewną rosnącą wartość. Wole mi rośnie. W związku z tym nie mogę się dopiąć pod szyją. Pod tą pierwszą szyją. W każdym bądź razie nie o tym. Chodzi o to, że mogę już nie zdążyć życzyć, gdyż, najdelikatniej rzecz ujmując, pożar w burdelu mam. Damy jednak radę. Nie ryzykując jednak ewentualnego braku możliwości pojawienia się chciałem życzyć lokalnej, blogowej populacji wesołych i niespierdolonych :)

„Wierny słuchaczu, myślisz pewnie, że na życie sposób masz,

Boś obrał cel i dążysz doń skupiony srodze.

Tymczasem życie jest jak rejs i choć istotne dokąd gnasz,

To najważniejsze w odpowiedniej być załodze !

Tymczasem życie jest jak rejs i cóż istotne dokąd gnasz,

Lecz najważniejsze w odpowiedniej być załodze !”*

 *http://www.korycki.com/index.php?menu=spiewnik&tekst=Za%B3oga

Wracam sobie spokojnie do domu. Podróżuję bryką. Blisko mam. Późno wyszedłem. Skręcam w osiedlową. Przede mną inne auto. Szkoda, że mnie nie tknęło. Wcześniejsze ruchy już nie były zbyt pewne. Skręcam. A ten chuj wpada w poślizg przy prędkości kilkunastu kilometrów na godzinę. Wielka kurwa to sztuka. Wykazałem się jeszcze większym kunsztem, gdyż zajebałem w auto poprzedzające. Właściwie to cipa jechała, a nie chuj. Chuj jednak mocniej brzmi. To miałem nówkę. Niedrapaną. A takie ładne i szybkie auto dostałem. Teraz już tylko szybkie. Aż przemalują. Z tydzień temu wykrakałem. Leżałem sobie i myślałem, że czegoś jeszcze do całokształtu brakuje i że właściwie to dawno nie rozbiłem bryki. Nie sądziłem, że się zrealizuje. Przecież tyle innych spraw się pokomplikowało. Po prostu zadziałała starożytna chińska zasada, że jak się pierdoli to się wszystko pierdoli. Kolano mi się rozsypało. Noża jednak uniknąłem. Fartownie - jak to ujął ortopeda rzeźnik. Starczy, że jedno mam pokrojone. Kolejny kontrakt mam w zagrożeniu. Wrodzony jednak optymizm i ignorancja każe mi nad wyżej wymienionymi tematami przejść do porządku dziennego. Di ju pi ej musi być pojemna, żeby to wszystko z takim spokojem pomieścić. Dlatego trenuję. Lecim z koksem dalej. Trzeba trenować, żeby cykl obyczajowej powieści wydać. Łatwiej przeżyć i opisać niż od zera wymyślać. See you mates.

Nie będę już spał z psami. W szczególności z takimi, które mają białą i długą sierść. W szczególności nie będę z nimi spał, gdy jestem ubrany w ciemne ubranie. Oczywiście nie wiem z jakiego powodu spałem z kundlem pierdolonym. Może, żeby ciepło było. Tylko takie uzasadnienie przychodzi mi do głowy. Pognieciony byłem. W efekcie nie mogę odzieży doczyścić. Wszystko dzisiaj robiłem po powrocie z fabryki, żeby odwlec w czasie działanie dziś rekomendowane mi przez mego szefa. Prasowałem, pastowałem buty, czyściłem, etc. Nawet długo odkładany chargeback napisałem, czyli uzasadnienie chujom wysłałem.

Rozliczany jestem z przychodów. Rocznie te przychody mają być w milionach. Milionów ma się organizacja natomiast doliczać używając wielokrotności dziesiątek. Dzisiaj na koniec dnia się okazało, że pizda jest. W zasadzie to dopiero będzie. W przyszłym roku będzie. Dwadzieścia pięć procent mi wyparuje. Według mnie sprawa jest nie do uratowania. Posługując się metaforą, to jestem za burtą w następujących warunkach: noc, zima, Morze Arktyczne, stan morza dziewięć, siła  wiatru dwanaście Beauforta. Się poślizgnąłem przy szczaniu za burtę. Oczywiście zdarzenia nikt nie widział. Kombinacja tych elementów powoduje, że prawdopodobieństwo przeżycia przyjmuje pierwszy raz w historii matematyki wartości mniejsze od zera. Nie sądzę, żebym jednak się z tego wykaraskał i obalił matematykę. Kurwa, a taki zwyczajny środowy wieczór się zapowiadał. W robocie jak na wojnie. Maszeruj albo giń – tak to przecież leci.

Na koniec dnia się dzisiaj zdarzyło. Dostałem polecenie służbowe: Napij się wódki. Posłuszny jestem. Odwlekałem, ale polecenie w końcu postanowiłem wykonać. Nafty w domu mam wystarczająco wiele, żeby się w niej wykąpać. Będę się mógł szybciej napierdolić, gdyż z wykorzystaniem porów czynność przebiec może. Zatem do zatkania porów albo jutra. Zależy jak wyjdzie ;)

„Pijąc wódkę, jedząc śledzie

Będziem silni jak niedźwiedzie.”

W grudniu to krótkie rymowane coś nabiera jakby mocniejszego wydźwięku. Wiadomo. Święta. A wierzących dookoła, że aż kurwa ciężko zliczyć. Wiadomo. Praktykują tak, że w każdą niedzielę się głęboko zastanawiam czy to miasto ma jeszcze mieszkańców. W każdym bądź razie postanowiłem być już nie tylko jak Tommy Lee Jones w Ściganym, ale także być silnym jak niedźwiedź. I dlatego już dziś, już trzeciego grudnia roku pańskiego dwa tysiące dziesiątego, idę na tzw. śledzia. I nie jest tu mowa o w grubiański sposób nazywanym żeńskim narządzie rozrodczym. Rybę taką, czasem w Bałtyku występującą, będę jadł. W zasadzie to jeść jej nie będę, gdyż śledź ma być zwyczajnym pretekstem, żeby się w grupie towarzyskiej napierdolić w grudniowy wieczór. Poza tym ciąży spożywczej się nabawiłem, więc na noc nie jem. W szczególności w piątki. :)

Miłego weekendu Misie. Idę zapominać o EBITDA. Zapominać do poniedziałku rano. Polecam.

Kosza dostałem. Gówno się zdarza, gdy wprost przetłumaczyć pewien angielskojęzyczny zwrot. Jakoś tak mi się z tą dziewczynką chciało czas spędzać. Szkoda. Tyle mogę powiedzieć. Chyba mi zależało. Oczywiście do końca się nie przyznam, nawet przed sobą. Coś ze mną musi być nie tak. Ech, szkoda.

Kolega z pracy mi powiedział komplement. Ten komplement wpisuje się w pewien zbiór komplementów, które sprawiają mi olbrzymią przyjemność. Kiedyś pisałem, że pewna kobieta mi powiedziała – bmp, Ty jesteś naprawdę pierdolnięty. I podobało mi się to. Tym razem usłyszałem – bmp, opowiadałem o Tobie mojej żonie i doszliśmy do wniosku, że gdybym się wyluzował tak jak Ty to robisz, to bym chyba umarł. Tak mi dokładnie powiedział. Oczywiście wolę ten o pierdolnięciu, ale darowanemu się nie zagląda. Może być przyjemnie? Może? Małe sprawy cieszą najbardziej. Kiedyś o tym nie wiedziałem. Dawno temu to było. Takie drobnostki są wybitnie fajowe.

„Czasem wymknę się z pieleszy, by Smirnoffa wypić litr. Puszczam pawia i się cieszę, że tak lśni skoro świt.” Tradycyjnie obchodzę mały piątek. Chociaż dzisiaj jakby mniej pełnie. Mniej, gdyż całość wydarzeń w domu ma miejsce. Chyba się upiję. Dobra, przestaję oszukiwać. Już to zrobiłem – nie umiem kłamać. W sensie podłatwiłem się. Przecież wiadomo, że prawdomówność to moja największa wada. Służbowo też. W chuja nie zawsze potrafię przywalić. Umiem, ale czasem mam opór. Czyżby ludzki odruch? Tak sądzę. W takim razie zapraszam do boju w duży piątek. Bis zum morgen.

Szukałem wyroku. Drukowanej jego wersji. Jednego z tych, które mi zostały „dostarczone”. Takiego wyroku, co to go niesłusznie otrzymałem. Mam takie miejsce gdzie tego typu rzeczy zazwyczaj trzymam. Takie, do których wracam maksymalnie rzadko. Wyroki. Stare zdjęcia, które szkoda wyrzucić i tak samo przykro je oglądać. Świadectwa tam można znaleźć i stare indeksy. Dyplomy. Dawno otrzymane pocztówki. Właśnie sobie uprzytomniłem, że z dziesięć lat nie dostałem pocztówki. O, kurwa – szpetnie zaklął bosman. Stare legitymacje też tam są. Brak jednak partyjnych, gdyż za młody na Heroda jestem. Mydło i powidło. I ten wyrok zachciało mi się znaleźć i trafiłem otwieraną, srebrną ramkę z dwoma zdjęciami. Nawet nie pamiętałem, że coś takiego istnieje. Po lewej ja. Po prawej Przyczyna niniejszego blogusia. No do chuja Wacława, aż mi się ciepło zrobiło. Tylko na chwilę. Dobrze, że to już tyle lat. Wrażenie jednak nieprzyjemne. Zamknąłem na cztery spusty. Następne otwarcie, gdy będę wkładał następny wyrok. A to z kolei się pewnie szybko nie zdarzy. Taką mam nadzieję. Chociaż pewności mieć nie można.  Na przykład ostatnio było tak: policja, żandarmeria, spadochroniarze z elitarnej, zawodowej jednostki bojowej. Do tego kamizelki kuloodporne, MP5 Heckler & Koch, pałki, noże, latające krzesła. Zeznania w języku, którego nie znam. Następnie ucieczka z miasta tuż nad ranem. Ucieczkę wspierali spadochroniarze i policja. Zgryz mam trochę inny niż przedtem. Nie widać, ale jest inny. Czuję, że jest inny. Szczególnie na jedynkach. I szramę nową na plecach zdobyłem. Rzadko chodzę w kostiumie kąpielowym lub z dekoltem na plecach, więc nie rzuca się w oczy. W szerokim gronie nie opowiadam co się wydarzyło. Wstyd, że się dałem wciągnąć w taką sytuację. Po drugie nikt nie uwierzy. Powiedzą, że konfabuluję. Ojcu opowiedziałem. Uwierzył. Przećwiczyłem moich rodziców przez te lata na tyle mocno, że wierzą. Matce części szczegółów oszczędzam. Ojciec wie więcej. W końcu po kimś to muszę mieć. I bardziej obstawiam Starego.  Tyle, że jego wyczyny potęgami traktuję. Pozostało osiemdziesiąt procent tygodnia pracy. Jutro wieczorem będzie już tylko sześćdziesiąt. Zatem niech te najbliższe dwadzieścia procent będzie mgnieniem oka.

Ja, Naród, nie zapomnę o mordzie prezydęta.