Płynęliśmy w cztery osoby. Ja nie miałem chyba wtedy nawet 18 lat. Na pokładzie prócz mnie jeszcze młodszy brat – wtedy na tym samym etapie szkolenia żeglarskiego, i jeszcze dwóch facetów starszych ode mnie o dobre 30-35 lat, może nawet więcej. Jeden bez wielkiego doświadczenia, ale za to drugi z wieloma godzinami na morzu za sobą. Leniwie płynęliśmy, były może dwa albo trzy stopnie w skali Beaufort’a. Ten z największym doświadczeniem był kapitanem i akurat był także przy sterze. Brat pod pokładem, drugi facet w kokpicie a ja stałem na pokładzie. Nagle słyszę jak z odległej o jakieś trzysta metrów jednostki ktoś wzywa pomocy. Nie wiem dlaczego, ale jakoś tak szybko zareagowałem. Tak jakoś automatycznie przejąłem dowodzenie, nikt się nie sprzeciwił i nikt póĄniej nie miał do mnie pretensji. Kapitan stał się zwykłym załogantem a ja przejąłem funkcje dowodzącego. To było jakieś takie bardzo dla mnie naturalne. Wyrzucałem z siebie komendy jak automat, zanim ktokolwiek z pozostałych członków załogi zareagował, i cały czas patrzyłem na tamtą żaglówkę. Coś tam się działo, widziałem tylko krzyczącą kobietę. Komendy były takie: uruchomić silnik, ster prawo, bosak na pokład, pych na pokład. Nie było czasu na zrzucanie żagli, więc szedłem do tamtej jednostki i na żaglach i na silniku. Żagle oczywiście w łopocie, więc kazałem załodze pilnować głów. Doszliśmy do tamtej żaglówki, w kokpicie leżał facet – chyba miał zawał, tak mi się dzisiaj wydaje, ta kobita nie była w stanie podać mi żadnych informacji. Już miałem telefon w ręce (to był chyba centertel o ile dobrze pamiętam) i chciałem dzwonić po WOPR, ale na szczęście podpłynął ktoś jeszcze i okazało się, że na tym drugim pokładzie jest lekarz. Zabrali faceta do siebie i na dużym ogniu poszli do portu. Chyba go odratowali, bo nie słyszałem potem żeby ktoś zmarł. Inna sytuacja – dostałem namiar od nawigatora i komendę od kapitana - tak trzymać, więc trzymałem kurs. Nie wiało, więc szliśmy na silniku. Manetka od regulacji obrotów silnika była w pozycji cała naprzód, czyli pełny ogień. Trochę się dziwiłem, że kazano mi ten znak wodny mijać prawą burtą, ale na pokładzie nie ma miejsca na demokrację, więc nie dyskutowałem. Zapierdalam zatem jak dziki osioł, patrzę przed siebie i coś mi nie pasuje – jakoś dziwnie mi się załamywała fala jakieś 40 metrów przede mną, ale szedłem dalej. Jak zostało 10 metrów zorientowałem się, że czas na wajchę, bo przede mną były skały tuż pod powierzchnią wody. Zakręciłem kołem tak, że w kabinie leżeli wszyscy. Nawigator przepraszał póĄniej, że mu się pojebało. Jednak i mnie się zdarzają wpadki. Wchodziłem kiedyś do portu. Płynąłem cały dzień sam. Nawalony byłem równo. Wypiłem koło 10 piw (człowiek to czasami ma nasrane we łbie). Zimno było, więc się grubo ubrałem – gruby wełniany sweter, jeans’y, jakieś buty zakrywające całą stopę, sztormiak i czapka. Wszedłem do portu, wszystko szło jak po masełku. Trochę się chwiałem, ale dobiłem do kei na gazetę i chciałem złapać bosakiem boję, aby założyć cumę rufową i wtedy masełko się skończyło. Pokład mi odjechał w jedną stronę, boja z zaczepionym bosakiem w drugą. Ja nawalony, więc za póĄno zareagowałem. Wpierdoliłem się do wody i zaczepiłem po drodze ręką o drabinkę, tak że się rozłożyła pod wodę – to był przypadek, ale wiele pomógł. Poczułem jak całe to ubranie nasiąka w jednej chwili i ciągnie mnie pod wodę. WytrzeĄwiałem natychmiast. Jakimś takim desperackim ruchem udało mi się sięgnąć ostatniego szczebla tej drabinki (znajdował się jakiś metr pod wodą) i już nie puściłem. Wyszedłem na pokład , zrobiłem przebieranko i poszedłem na trzepnąć browara aby odreagować. Pamiętam też jak kiedyś strzelił mi sztag – pękła stalowa linka i nagle maszt nie miał mocowania na dziobie – kładłem maszt w ekspresie. Dobrze się skończyło – maszt cały i głowa też. Wyszedłem kiedyś samemu na śniardwy od strony miasta Pisz, popołudniu miałem być w Rucianym, żeby zostawić łódkę, wziąć samochód i wrócić do domu. Pierwszy raz w życiu w fordewindzie musiałem trzymać rumpel obiema rękami zapierając się nogami o burtę po przeciwnej stronie niż siedziałem. Achtersztag, wanty – wszystkie stalówki były tak ponapinane, że jęczały. śniardwy są płytkie, więc duża fala robi się szybko. Jak już się zrobiła duża to zaczęła mi się nalewać woda do kokpitu od rufy. Myślałem, że mi maszt wyrwie z pokładu. Na refowanie żagli już się nie zdecydowałem, bo byłem sam i bałem się, że jak się tym zajmę to wypierdolę łódkę. Więc płynąłem tak i zrobiłem śniardwy w niecałe półtorej godziny. Wyszedłem na Bełdany, wszyscy na refowanych żaglach, a mnie się zachciało regacić, więc tak uczyniłem. Wydymałem po kolei wszystkich, piórka mi rosły jak widziałem różne fajne załogantki z innych jachtów, które przyglądały się (teraz sobie posłodzę) z podziwem moim wyczynom. Choć więcej było wtedy w tym brawury niż rozsądku. Sam przed sobą się przyznaję, że wtedy bardzo i niepotrzebnie ryzykowałem (kretyństwa czasem się mnie trzymają), ale cóż? - taka moja uroda. Skóra mi wtedy na dłoniach popękała. Pamiętam jak na jednej rzece na innym kontynencie miałem trzy gówniary na regatowej 470. Przyszedł nagły sztorm, gówniara nie chciała oddać steru, ale w końcu oddała, zaraz po tym jak już mieliśmy kokpit wypełniony wodą do połowy. Potem poszło się jebać urządzenie sterowe, więc manewrowałem żaglami. Jak na złość poszła się jebać talia. Znowu pociąłem sobie dłonie linami. Talia po prostu brzdęknęła i jej metalowe części rozleciały się naokoło – całe szczęście, że nikt nie obskoczył w oko. Kurwa dobrze, że podpłynęła motorówka, żeby nas wziąć na hol – kończyły mi się pomysły. Jeszcze było trochę różnych przygód, ale starczy tych opisów. Za dużo szczegółów, naprowadzania, możliwości identyfikacji i niewiadomo co z tego jeszcze będzie, ale raz się żyje.